Bestiariusz

Yankes

Jak sama nazwa wskazuje jest to miejsce gdzie można umieszczać zdjecia i opisy potworów z którymi jako bractwo będziemy walczyć.

Do opisu w którym ma się znaleść opis potwora muszą się znaleść dość szczegółowe informacje np. jakie potwór ma słabe punkty, w jaki sposób walczy, jak można go pokonać. Poza tym powinno się znaleść zdjęcie lub rysunek bestii. A jeszcze lepiej będzie jak w opisie znajdzie się historia powstania potwóra/ów.

Yankes

Smoki to skrzydlate gady o antycznym rodowodzie. Ich wielkość, męstwo oraz magiczne moce rozsławiły je na cały świat. Sprawiły jednak, to że wiele istot obawia się smoków. Najstarsze z nich to niewątpliwie jedni z najpotężniejszych mieszkańców świata.
Znane gatunki smoków podzielono na dwie grupy: chromatyczne i metaliczne. Do pierwszej zalicza się białe, błękitne, czarne, czerwone i zielone - wszystkie złe i niezwykle okrutne. Do drugiej należą smoki miedziane, mosiężne, ametystowe, spiżowe, srebrne oraz złote - są to dobre i szlachetne istoty, które większość mędrców bardzo szanuje.
Wszystkie smoki z wiekiem zdobywają nowe możliwości i powiększają swą potęgę. Osiągają długość ciała od kilkudziesięciu centymetrów do ponad 50 metrów. Rozmiar smoka zależy od jego wieku oraz gatunku. Smoki to przede wszystkim przerażający drapieżcy, lecz zmuszone żywią się także padliną, a głodne są w stanie zjeść prawie wszystko. Stwory te mają przemianę materii porównywalną do wydajności ogromnego pieca - mogą bez problemu strawić nawet nieorganiczną materię. Niektóre z nich mają wręcz właśnie takie zamiłowania, co do sposobu odżywiania się.
Przyświęcające pojedynczym smokom cele i ideały są różnorodne, niemniej żaden z nich nie oprze się pożądliwości. Uwielbiają gromadzić bogactwa, zbierać góry monet i kolekcjonować klejnoty, biżuterię oraz magiczne przedmioty. Smoki posiadające skarbce z ogromną ilością bogactw, nienawidzą zostawiać ich na dłużej niż potrzeba, opuszczają więc legowiska jedynie po to, by patrolować najbliższą okolicę lub zapolować. Stworom tym nigdy dość skarbów. Uwielbiają na nie godzinami patrzeć i pławić się w ich blasku. Lubią tworzyć z nich swoje leża, kształtując stosy monet i góry klejnotów tak, by jak najlepiej pasowały do ich ciał.
Smoki z reguły atakują swoich przeciwników potężnymi pazurami, często używając również ostrych jak brzytwy zębów. Mogą także używać broni oddechowej i innych specjalnych ataków fizycznych (uderzenie skrzydłem, ogonem, miażdżenie oraz machnięcie ogonem), które zależą od wieku i wielkości smoka. Smoki wolą pozostawać w powietrzu, poza zasięgiem swych przeciwników; dopóki nie osłabi ich na dystans. Starsze i bardziej inteligentne smoki potrafią świtnie ocenić zagrożenie, najpierw pozbywając się najniebezpieczniejszych wrogów, lub unikają ich eliminując w tym czasie najsłabszych.
Pokonanie smoka to nielada wyzwanie, należy wiedzieć jak tego dokonać. Najczulsze punkty to skrzydła i oczy. Gdy smok jest ślepy lub nie może pofrunąć należy atakować łeb i szyję, ponieważ łuski na tych częściach ciała nie są tak twarde jak w innych miejscach. Jednak nie cieszcię sie niby prostym sposobem, smok w wieku 15 lat jest inteligentniejszy od największego mędrca i wie jakich sposobów uźyją ludzie by go pokonać, dlatego terz potrzeba być i bardzo oczytanym i dostatecznie wyszkolonym aby stawić czoła smokom i najważniejsze jest to, żeby nigdy nie iść walczyć ze smokiem samemu bo jeszcze nikomu się to nie udało (żal mi głupców z których teraz jest tylko popiół na dnie jakiejś jaskini) .
Ci którzy pokonają smoka który miał przynajmiej 300-500 lat nie muszą sie martwić o pieniądze lub o zbroje, ich życie zmieni się gwałtownie, smocze łuski dużego smoka starczą na 3 albo nawet 4 pełno płytowe zbroje a pieniądze starczą na pokrycie powierzchni łusek mitrilem, i nawet wtedy zostanie ponad połowa tego co się tam znalazło.
To bardzo niewielka część tego co jest zapisane o smokach...

Fotki chyba nie musze dawać...

Yankes

Czarny Jednorożec
Występowanie i Wygląd:
Szerokiej szarawej prędze grzbietowej ciągnącej się od grzywy po nasadę o długość ciała 2,8-3,2 m, ogona do 130 cm wysokość w kłębie 2,2-2,4 m. Masa 1150-1300 kg. Pierwotnie występował jako jeden z 3 podgatunków jednorożców na obszernym obszarze nizinnych lasów sosnowych i łąk. Był średniej wielkości -3,2 jednorożcem o czarnej barwie sierści i ogona. Cos jednak spowodowało, iż zaczął się rozwijać inaczej niż równoległe podgatunki jednorożców: Jednorożca Białego i Błękitnego, który już niestety wyginął. Szybko ewoluował ze średniego konika stał się potężny i masywny w przeciwieństwie do delikatnego i jakże kruchego Białego Jednorożca. Badacze maja wątpliwości na temat, co jest przyczyna zmiany tego jednorożca przyjmuje się jednak, iż jest ona wywołana zbyt długim przebywaniem w pobliżu źródeł czarnej magii. Czaszka Czarnego jednorożca jest dłuższa i masywniejsza niż u Jednorożca Białego a grzywa długa i zachodząca na czoło róg jest srebrny spiralnie skręcony w lewa stronę. Barwa sierści czarna.
Tryb życia:
Jednorożce te są zagorzałymi samotnikami i walczą z innymi jednorożcami bardzo zaciekle o swoje terytorium. W okresie godowym przypadającym na jesień opuszczają swoje samotnie w poszukiwaniu partnerów. Młode jak u większości nieparzystokopytnych niedługo po porodzie staja na własnych nogach i już od pierwszych dni podążają za matka w razie potrzeby z godna podziwu prędkością. Czarny Jednorożec jest wspaniałym biegaczem odznacza się doskonałym słuchem i niemal bezustannie strzyże uszami w poszukiwaniu ofiary.
Pokarm:
Jest mięsożerny poluje zazwyczaj na młode jelenie, ale nie obcy jest mu kanibalizm swymi długimi dolnymi kłami rozszarpuje ofiarę wcześniej przebita rogiem i sparaliżowaną jadem w nim zawartym na sztuki, które potem pozera jako dodatek do mięsnego posiłku traktuje wszelkiego rodzaju trawy.
Inne:
Bywa, że niektórzy usiłują oswoić te zwierzęta ze względu na ich szybkość wytrzymałość i inteligencje. Niestety nie odnotowano żadnej udanej próby oswojenia za to dużo łowców znajdowano przebitych i stratowanych w lesie. Jedynym rozwiązaniem jest skrzyżować Czarnego Jednorożca z koniem domowym.
Biała Wilczyca

Wilk szablasty
Wygląd:
Długość głowy i tułowia samce ok. 230- 250cm samice 200 -210 ogona do 150 cm. Masa ciała od 180kg do 360 a nawet do 450kgsamiec jest zdecydowanie większy od samicy ma charakterystyczny wygląd nie do pomylenia z innymi stworami. Jest człekokształtny o lekko niedźwiedziowatej postawie jedynie charakterystyczny pysk i ogon upodabnia go do wilka. Uzębienie z niezwykle dużymi górnymi kłami, które rosną przez całe życie potrafią dochodzić u najstarszych osobników do 40 cm długości. Samce i samice różnią się tylko wielkością i lekko inna budowa ciała. Barwa sierści jest różna przeważnie srebrna, biała, ale zdarzają się osobniki o sierści brązowej lub żółtawej a nawet czarnej; sierść zima jest znacznie gęstsza i dłuższa niż latem, ogon puszysty, niezwykłe są również u niektórych osobników długie grzywy na głowie i karku. Wilk szablasty jest niezwykle towarzyskim stworzeniem jest również niezwykle inteligentny, dlatego często towarzyszy ludziom bądź elfom jako obrońca bądź zwierzątko; przy odrobinie cierpliwości można nauczyć go mówić niestety jego wymowa pozostawia wiele do życzenia ze względu na budowę pyska i gigantyczne kły.
Występowanie i środowisko:
Pierwotnie występował w dzikich puszczach górskich bądź nizinnych borach jego występowanie było raczej pospolite. Dziś obszar jego występowania jest znacznie ograniczony i rzadko można spotkać dzikie osobniki.
Tryb życia
Zależy od pory roku i indywidualnego charakteru danego osobnika. Poza okresem rozrodczym żyje w watahach liczących do 6 osobników. Stado stanowi jedność, ale bez utraty indywidualności pojedynczego osobnika. Wilki szablaste łączą się w pary na całe życie właśnie z takich par składa się wataha Ruja zazwyczaj ma miejsce w zimie szczeniaki rodzą się po 8 miesiącach ciąży i pozostają ślepe jeszcze przez miesiąc. Wilk szablasty jest wszystkożerny, ale w jego jadłospisie dominuje pokarm mięsny. Jego ulubionym pokarmem są niewielkie gryzonie i jest ich doskonałym tępicielem Zakorzenione obawy chłopów przed wilkiem szablastym są nieuzasadnione. W tych rejonach gdzie wilki są rozpowszechnione nie stwierdzono by zabiły człowieka. Zrozumiałe jest ze na terenach gdzie został wytępiony pojawiły się już inne potwory uniemożliwiające jego powrót. Wiec błędem byłoby ponowne wysiedlanie go do tych miejsc. Ale należy zaprzestać jego tępienia ze względu na futro, kły a także wykradaniu szczeniaków jako przyszłych pupilków.
Biała Wilczyca

Wydrozwierz pospolity
Wygląd:
Długość głowy i ogona od 89cm (samica) do 120 (samiec) masa ciała samic przeciętnie 60 kg samców może dochodzić do 100kg.Poza rozmiarami Wydrozwierza cechuje szeroki zwężający się u nasady ogon z górnej, grzbietowej strony najeżony długimi spłaszczonymi kolcami ułatwiającymi pływanie jak również używanych do obrony przed drapieżnikami; oraz szeroka płaska głowa pokryta gęsta szczeciną. Na karku zwierzęta posiadają bujną kolcową grzywę, większa i ładniej ubarwiona jest oczywiście u samców. Wszystkie piec palców stóp jest spiętych błona pławna. Krótkie i bardzo silne nogi umożliwiają długotrwałe, zwinne pływanie i nurkowanie. Poza jaśniejszym podgardlem i kolorową grzywa u samców Wydrozwierz jest jednolicie brunatny. Szczecina, która jest pokryty w miejscach gdzie nie posiada kolców jest bardzo gęsta i pod woda mieni się połyskliwie dzięki utrzymującej się wśród włosów warstewce powietrza.
Środowisko:
Zasiedla wszelkie typy wód słodkich –stawy, rzeki, kanały, ale także niektóre zatoki morskie. Wydrozwierze morskie obecnie uznawane są za wymarłe gdyż ich skóra jest wykorzystywana przez rybaków do wzmacniania sznurów sieci a z kolców wykonują przepiękne ozdoby.
Tryb życia:
Wydrozwierze żyją pojedynczo zwłaszcza samce poza okresem godowym lub w grupach rodzinnych silnie zhierarchizowanych. Nurkuje głęboko może pozostać pod woda do 9 minut Wydra pod woda skręca bardzo zręcznie używając ogona i łap. Goniąc swoja ofiarę pod woda morze osiągnąć prędkość 30 km/h. Jej duża aktywność wymaga odpowiedniego zagęszczenia ofiar, gdyż w przeciwnym razie wysiłek nie zostanie zrekompensowany odpowiednia ilością pokarmu. Wydrozwierz nie zapada w sen zimowy. W czasie silnych mrozów ogranicza jednak swoja aktywność do minimum leżąc często wiele dni w swoim legowisku umieszczonym zwykle w wykopanej samodzielnie norze. Nora ma siec korytarzy wychodzących pod wodą a także jest zaopatrzona w jeden lub kilka kominów wentylacyjnych.
Pokarm:
Wiosna i latem wydrozwierz stara się zachować „linie” jednak późna jesienią bardzo intensywnie zeruje. Mieszka zazwyczaj w starych głębokich jeziorach gdzie poluje na ryby i płazy. Jest doskonałym tępicielem trujących żab gdyż jest odporna na ich toksyny. Preferowanie przez ten gatunek ryb było i nadal jest przyczyna tępienia tego gatunku w wielu regionach. Rzeczywiście ryby stanowią podstawę pożywienia wydrozwierza, ale w niektórych okolicach także piżmaki i raki mają w jego jadłospisie znaczący udział. Zwierze łowy ryby wybiórczo- nie mogą być zbyt szybkie 0 (albo zbyt małe gdyż trudno jest je wyśledzić. Podobnie wybiera ryby pod względem gatunku – łowi przede wszystkim te ryby, których jest dużo. Dlatego może powodować pewne szkody w sieciach rybackich.
Rozród:
Okres godowy trwa w zasadzie cały rok, jednak jego kulminacja przypada na koniec zimy i wiosnę. Samce przyłączają się wtedy do samic i towarzysza im przez pewien czas. Ciąża trwa 112 dni. Młode w liczbie 1-6 sztuk (najczęściej 2 lub 3)przychodzą na świat w specjalnie do tego celu zbudowanym legowisku. W chwili narodzin są gołe i bezzębne. Pozostają z matka przez około 6 miesięcy.
Wrogowie:
Brak wrogów naturalnych.
Uwagi:
Niektóre plemiona lub rasy związane z woda wykorzystują wydrozwierze jako wierzchowce
Biała Wilczyca

Aquilgulo
Wygląd:
Długość głowy i tułowia 65-80cm,ogona 17-26cm, rozpiętość skrzydeł około 320cm. Aquilgulo jest jedynym przedstawicielem Gryfonowatych o nieco niedźwiedziowatym wyglądzie. Jego wysokie nogi zakończone są szerokimi stopami, dzięki czemu może chodzić nie zapadając się po pokrywach śnieżnych wysokich gór. Ciało ma krępe, bardzo silnie zbudowane, pokryte (poza głowa i skrzydłami) długa brunatną sierścią przypominająca szczecinę, dzięki której uzyskuje opływowy kształt ciała oraz utrzymuje stała temperaturę. Jako że należy do Gryfonów zwierzogłowych nie posiada dzioba. Uzębienie jest jak u niedźwiedziowatych, ale zdecydowanie mniejsze i osadzone w mocnych, choć lekkich kościach. Skrzydła są zazwyczaj w kolorze futra mniej lub bardziej brązowe. Młode maja biały ogon z ciemnym końcem i biało naznaczone skrzydła.
Występowanie i środowisko:
Aquilgulo występuje zazwyczaj w wysokich górach od 1000 metrów w strefie zlodowacenia i skał zaś strefa ich polowań znajduje się znacznie poniżej pasa kosodrzewiny. Zwierzęta te łączą się w pary na całe życie. Taka para trzyma się wiernie swego dużego terytorium i posiada w nim wiele niekiedy bardzo starych gniazd i legowisk, których używa na zmianę. Gniazda znajdują się w wyższych partiach ich terytorium, powyżej terytorium łowieckiego zwykle w niszach skalnych lub niewielkich jaskiniach.
Pokarm:
Wszystkożerny. W porze zimowej wyszukuje padlinę, zjada jaja i ptaki wykopuje również chomiki górskie lub świstaki. Uwielbia miód, dlatego często napada na gniazda pszczół, nie gardzi jednak i samymi owadami dzięki obserwacji można stwierdzić ze wzbogaca dietę osami, szerszeniami albo mrówkami. Bywa doskonałym myśliwym.
Rozród:
Gody odbywają się w maju samiec i samica podczas godów wykonują serię lotów godowych. Nie są to doskonali lotnicy, ale ich podniebny taniec podczas godów zapiera dech w piersiach. Po około11 miesiącach rodzą się 2-3 młode. Ssą matkę przez około 10 tygodni zanim zaczną przyjmować pokarm najpierw zwrócony przez rodziców a potem przyniesiony w całości przez polujących rodziców.
Wrogowie:
Poza człowiekiem nie zagraża mu żadne inne stworzenie. Wydaje się ze liczebność ludzi w znaczny sposób ogranicza jego występowanie gdyż unika Aquilgulo ludzi jak tylko może.
Biała Wilczyca

Mamun
Opis pewnego pokrzywdzonego:
Mamun – a to cholira taka wredna, co człeka z prostej drogi spycha, i bidok zygzakiem idzie kaj gupi jaki. Złośliwy je mamun ponad wszelkom miare. A to język ucapi, i bełkotać każe, a to wzrok zamąci i dziewka jaka parszywa jako ta łania się widzi piękna i zgrabna. A to pamięć, cholernik jaki, zamaże, aże nic z wieczora ni pomintosz... Wiela zła przyz mamuna je. A widzieć, to go nikto ni widział, bo mamun w cialo si ni uobleko, coby łacniej nad umysłem mógł panować. Skąd tedy wiadno, co mamun prawdziwym je poworem, nie zaś bujdom przez dziadków sklerotyków zmyślonom? A wypijta kiedy miodu garniec, a wina drugi, a gorzałki pół. A wonczas na pewno si mamun ukaże, bo osobliwie takie moczymory lubi. O!
Zaraza

Darugowie
Opis:
Darugowie to człekokształtne istoty wysokości od 180-220cm, szerokie i barczyste, pokryte krótką sierścią w kolorach od szarego przez ciemno-czerwony do brązowego. Twarze i dłonie nie są owłosione, a ich skóra ma najczęściej sino-brązowy kolor. Mają ostre zęby i szponiaste palce. Ich twarze są szorstkie i często pokryte bliznami, wściekłego wyglądu dodają im typowe dla nich krwiożercze wyrazy twarzy oraz małe oczy. Żyją ok. 30-40 lat.
Kultura:
Ich życiem jest walka, zakorzeniona głęboko w ich tradycji. Dla Daruga najważniejszy jest honor, to on wyznacza status społeczny i miejsce w hierarchii plemienia. Darugańskie kobiety różnią się od mężczyzn, zajmują się one wychowywaniem dzieci do 5 roku życia oraz obróbką przedmiotów codziennego użytku (w niektórych plemionach kobiety produkują broń), w czasie wojny kobiety stają ramie w ramie z mężczyznami. Młodzi Darugowie przechodzą inicjację, która odbywa się gdy młody Darug poczuje się na siłach by sprostać wyzwaniu (przeważnie w wieku 13-15 lat). Inicjacja polega najczęściej na wypaleniu na skórze znaku plemienia rozgrzanym metalem i upolowania jakiejś zwierzyny drapieżnej np. wilka, niedźwiedzia, w plemionach graniczących z ludzkimi osadami taką ofiarą jest człowiek. W plemieniu panuje ściśle ustalona hierarchia: bezwzględnie panuje wódz, który wybierany jest przez Darugańskie kobiety, za nim jest rada wojowników w skład której wchodzi kilku najsilniejszych mężczyzn, potem zaś pozostali wojownicy i dzieci. Wódz po wysłuchaniu wszystkich podejmuje decyzje we wszystkich sprawach i to on ma zawsze rację, chyba że kobiety stwierdzą inaczej. Poza plemionami, których liczba mieszkańców waha się od 30 do 60 osób, najważniejszą władze ma Szaman, który w zasięgu 8-15 plemion podejmuje najważniejsze decyzje. Szamani znają się nawzajem i to oni organizują wszystkie większe najazdy. Dzieci od opuszczenia przez matkę do wejścia w wiek dorosły są traktowane jak wyrzutki społeczeństwa, jedzą to co znajdą i często są atakowane przez starszych, w tym wieku dzieci biją się między sobą co kształtuje w nich wojowniczy temperament. Młode kobiety trafiają pod opiekę starszych matek i są przyuczane do swojej roli w społeczeństwie.
Prawo Darugów:
Każdy mężczyzna zobowiązany jest przestrzegać następujących zasad: - nigdy nie może splamić swojego honoru (wtedy w zależności od popełnionej winy odchodzi ze społeczeństwa lub wystawiany jest na samobójczą szarżę na ludzkie osady) - nigdy nie może zranić kobiety (karą jest śmierć) - nigdy nie może zabić swojego współplemieńca (chyba że został on z plemienia wydalony) - nigdy nie może uciec z pola bitwy (chyba że ucieka wódz) - musi wyżywić kobiety (inaczej sam nie może jeść)
Życie:
Darugowie żyją w małych namiotach zrobionej ze skóry upolowanej (prymitywne jurty) przez wojowników. Namiot mieści przeważnie 5 osób i jest używany jedynie do snu, w zimie buduje się coś w rodzaju iglla. Są oni ludem koczowniczym i przenoszą się wraz ze zwierzyną (dlatego większość ataków na ludzkie osady odbywa się zimową porą. gdy wraz ze zwierzętami które migrują na południe), co poniektóre plemiona żyją w jaskiniach, jeżeli uda im się takowe znaleźć. Przy ostrzejszych mrozach ubierają się w futra. Potrafią wyrabiać domowe narzędzia kamienne oraz broń, najczęściej używane są włócznie, kamienne młoty, znany jest im także sposób wytapiania metali i używa się wytworzonych z nich grotów do włóczni oraz prostych toporów, często też używają broni i przedmiotów zrabowanych od ludzi.
Wierzenia:
Darugowie czczą oni wielu bogów, w zależności od pełnionej funkcji. Przeciętny Darug wie o swoim bogu tyle, ile wyjawi mu szaman, czyli niewiele poza ogólnikami. Najpopularniejszym bogiem wśród wojowników jest legendarny Karg, który był wspaniałym dowódcą i niepokonanym wojownikiem. Każdy wojownik pragnie być taki jak on. Bogiem kobiecym jest Rethrag, która, jak na Darugańskie standardy, jest bardzo ładna, a przy tym zręczna i płodna. Kolejnym bogiem jest Arr - on odpowiada za zwierzęta (w tym ludzi) i pomyślność w łowach. Pomniejszymi bogami są patronowie żywiołów, tu nazwy są nadawane od żywiołu. Darugowie zawsze ufają szamanom i są bardzo bogobojni. Zwykle szaman reprezentuje wszystkich bogów naraz. Władają oni prostą magią kapłańską nadaną im od swoich bogów.
Starzec

Szczurzyszcze
"Karczmarz wraz z synem zeszli do piwniczki po nową beczkę piwa. Po chwili dał się słyszeć wrzask.
Klapa w podłodze otworzyła się a z niej wyszedł syn ciągnący za sobą ojca. Karczmarz nie miał chyba z pół łydki.
- Panie, co się stało? - Pytali wszyscy.
- Szczurzyszcze, szczurzyszcze nam się zalęgło. - Wychrypiał ojciec.
Goście zamarli."
Wygląd:
Szczurzyszcze mają około metra wzrostu. Poruszają się na dolnych łapach podpierając się długim ogonem. Głowa duża, klinowata, szczurza. Oczy czarne bądź czerwone, widzą w ciemnościach. Przednie łapy krótkie, jednak zakończone niezwykle ostrymi pazurami. Zęby to siekacze (dwa górne, dwa dolne) oraz kły. Kły od siekaczy aż po tył szczęki. Umaszczenie od szarego poprzez brązowe i rude do czarnego. Na terenach o dużym wpływie magii zdarzają się albinosy.
Występowanie:
Szczurzyszcza są przystosowane do niemal każdych warunków. Niejeden podróżnik przeklinał je, bo gdy jechał lasem okulawiły mu konia. Można, choć bardzo rzadko spotkać szczurzyszcza w górach. Tam jednak są mocno tępione przez smoki oraz górskie pegazy, które bardzo zasmakowały w szczurzyszczowym mięsie. Najbardziej powszechne są szczurzyszcza przy ludzkich osiedlach. Bytują w loszkach i piwniczkach, a także wszelakich kryptach. Na cmentarzach stanowią silną konkurencję dla ghuli.
Tryb życia:
Szczurzyszcza żyjące z dala od ludzkich siedlisk tworzą stada liczące około 10 osobników. Dowodzi nimi najsilniejszy samiec. Razem polują, łup dzielony jest wg pozycji w stadzie. Szczurzyszcza miejskie żyją raczej pojedynczo. Wyjadają zapasy, żywią się padliną, a także zwłokami (cmentarze, pomieszczenia pod szubienicami). Jeśli trafią na słabego lub nieostrożnego człowieka- gryzą, starając się odgryźć przynajmniej część kończyny.
Pokarm:
Wszystkożerne, ze szczególnym nastawieniem na mięso. Także ludzkie.
Inne:
Zęby i pazury szczurzyszczy zawierają silnie piekący jad, jednak poza dotkliwym, szybko rozprzestrzeniającym się bólem nie powoduje większych szkód. Miejsce ugryzienia należy polać ostrożnie wrzątkiem lub obłożyć ziołami odkażającymi (np. szałwia).
Niniane

Wichruń
"-Co tak wyje, pytasz? Ano wichruń to. - Rzekł mi gospodarz.
- Czym jest ów wichruń? - Spytałam.
- Kakij z ciebie tropiciel, kiedy wichrunia nie widziałaś, dziewko? - Zaśmiał się. - Ale nie troskaj się, zbudzim cię rankiem wczesnym i pójdziemy wichrunia obaczyć."
Wygląd:
"Świtało już, ale w lesie za wsią ciemno było jeszcze. Przewodnik mój wskazał na jakiś kamień i rzekł:
- Pójdziem tam. Ale stąpaj cicho, bo wichruń płochliwy, a ze snu wybudzony- groźny.
Podeszliśmy więc do głazu stąpając na palcach. Gospodarz kucnął i palcem wskazał pod kamień, gdzie szpara była.
- Patrzaj, to wichruń właśnie. - Szepnął.
- Lis to przecie zwykły.- Mruknęłam, bo zwierz jako żywo lisem się zdawał.
- Oj marny z ciebie tropiciel, dziewko, marny. Patrzaj, a słuchaj, bo to lis żaden nie jest a wichruń. Widziałaś ty, kiedy lisa, co futro w cętki ma? Futro jako popiół jest, co by się wichruń mógł nocą i nad ranem we mgle przekradać. A biega on jak wiatr! A cętki ciemniejsze, żeby się w krzakach skryć mógł. Takie to przemyślne zwierze!
- Nie śmiej się gospodarzu ze mnie, jak tak w cieniu kamienia leży, lisem się zdaje.
Gospodarz mój gwizdnął cichutko. Wichruń natychmiast rozwarł powieki, a oczy miał jak dwa bursztyny przecięte czarnym paskiem. Zwierz warknął na nas, wyszczerzył ostre kły, ale z miejsca się nie ruszył.
- I gdzie twój lis? Kakij lis kocie oczyska ma? Żadna liszka by go nie chciała.- śmiał się cicho chłop, gdyśmy już do zagrody wracali."
Występowanie i tryb życia:
"- Nie boicie się takiego wichrunia, że wam kury pozżera? - Spytałam, gdy rankiem śniadanie jedliśmy.
- A poco on by nam kury zjadał? Jemu tam w lesie dobrze, na króliki poluje i ptaki. A my z wichruniem w przyjaźni żyjemy.
- W przyjaźni? - Zdziwiłam się.
- Ano, przyjacielem on nam. On nocą po lesie pomyka, świtem we mgle błądzi na około wsi. Na wilki i lisy kły szczerzy.
- Boją się go?
- O, strachają się jak mało, czego. Jak taki wichruń ugryzie, to krew w ciele krzepnie i nijak płynąć nie może.
- A człowieka nie ugryzie?
- My z nim w przyjaźni. Kiedy w zimie głód wichruniom doskwiera, rzucimy do lasu mięso, jakie i wichruń żyć może.
- A jeśli mimo to ugryzie?
- My nie wilki, na wichruniowy jad sposoby mamy. Babka wywar z ziela rzecznego zrobi i krew płynie dalej.
- Więc dobrze wichrunia mieć...
- Ano dobrze. Zazdroszczą nam wichruni ci z nizin. Bo wichrunie tylko w górskich lasach mieszkają."
Niniane

Pegaz Górski
Wygląd:
Długość ciała 2,5-2,7 m, wysokość w kłębie- od 1,7 do 1,9 metra. Pegaz górski charakteryzuje się krótką, lecz wyjątkowo grubej sierści we wszelkich odcieniach szarości- od jasnopopielatego po grafitowy. Ogon raczej krótki, także szary lub czarny. Grzywa stosunkowo długa, szorstka. Pegazy górskie mają mocne kości oraz silnie umięśniony grzbiet. Skrzydła nieproporcjonalnie duże, oparte o pneumatyczne kości. Zamiast piór- skórzasto-błoniasta, bardzo wytrzymała tkanka.
Występowanie:
Pegazy górskie, jak sama nazwa wskazuje, zamieszkują górskie tereny- głównie górne poziomy lasów oraz obszar zarośnięty karłowatą roślinnością. Chętnie zakładają legowiska we wszelakich grotach, choć raczej wybierają te mniej wilgotne. Rzadko schodzą na hale.
Tryb życia:
Pegazy górskie, w przeciwieństwie do pegazów morskich i leśnych, żyją samotnie, lub w niewielkich (2-4 osobniki) stadach. Samce opuszczają stado, gdy tylko są w stanie samodzielnie zdobywać pokarm. Samice pozostają w grupkach, warte zauważenia jest, że wzajemnie pomagają sobie w chowie potomstwa. Jeżeli w stadzie urodzi się danego roku tylko jedna samica, pozostaje ona ze stadem. Gdy narodzi się ich więcej, po osiągnięciu dojrzałości tworzą osobne stado. Stadom przewodzi najstarsza klacz.
Okres godowy:
Rozpoczyna się wczesną wiosną i trwa bardzo krótko. Wtedy właśnie pegazy schodzą na hale. Między samcami dochodzi do starć o żeńskie stado, zwycięzca zapładnia wszystkie samice. Walka odbywa się w locie. Przegrany najczęściej ginie. Pegazy bardzo pilnują swego terytorium.
Pokarm:
Pegazy żywią się głównie roślinami, czasem wzbogacając dietę o nieduże ptaki, gryzonie bądź ptasie jaja.
Inne:
Czasami udaje się oswoić pegaza górskiego- są to jednak bez wyjątku młode, kastrowane tuż po złapaniu ogiery. Część górskich ludów poluje na górskie pegazy dla ich sierści oraz tkanki budującej ich skrzydła.
Niniane

Ściekowe Ścierwa
Występowanie i Wygląd:
Ściekowe Ścierwa żyją w miejskich kanałach lub w bardzo skażonych jaskiniach i grotach. Istnieją różne odmiany Ścierw występujących na całym świecie. Ściekowe Ścierwa dorastają do 1,5 metra. Ich ciało przypomina okrągłą, zieloną, cuchnącą galaretę. Ścierwa trudno złapać gdyż potrafią przecisnąć się przez najmniejsze szczeliny. Mózg ścierw przypomina w dotyku gąbkę, ma wielkość monety 2 groszowej. Ścierwa posiadają niewielkie czarne jak węgiel oczy, i dziwną czarną rurkę potrafiącą rozszerzyć się tak, aby ścierwo mogło zjeść człowieka żywcem.
Tryb Życia i Pokarm:
Ścierwa są istotami nocnymi. Ścierwa omijają wszelakie źródła światła gdyż pod wpływem światła zaczynają wysychać. Żywią się wszystkim, począwszy od szczurów i odpadach naturalnych skończywszy na ludziach, szczuroludziach itp. Ścierwa żyją samotnie. Rozmnażają się przez pączkowanie. Raz do roku każdy osobnik pozostawia jakby małą zieloną kupkę. Kupki te poruszają się i robią dokładnie to, co dorosły osobnik z tą różnicą, że mają 5 cm wysokości.
Lahva Theron
Multery
Występowanie i Wygląd:
Multery żyją przede wszystkim na pustyniach. Głowa multerów przypomina okrągłą, czarną piłkę i przytwierdzone do niej wielkie żuwaczki (takie jak u owadów). Ciało multera jest podłużne pokryte chitynowymi płytkami, po bokach znajdują 4 kończyny, każda z nich zakończona jest 3 wielkimi pazurami. Multery są koloru od ciemno brązowego do całkiem czarnych. Stworzenia te dorastają do 4 metrów długości i 2 wysokości. Samice multerów są 2 razy mniejsze. Często są koloru krwisto czerwonego do jak samce całkiem czarnego.
Tryb Życia i Pokarm:
Multery żyją w stadach złożonych z 5 samic i jednego samca. Istoty te gnieżdżą się w płytkich tunelach pod piaskami pustyni. Są to zwierzęta dzienne. Żywią się wszystkim, co napotkają. Począwszy od kępek traw skończywszy na pustynnych robakach. Multery nie żywią się ludzkim mięsem, co nie znaczy, że ich nie atakują. Samice składają 6 jaj 2 razy w roku. Z każdego jaja po 1 miesiącu wylęgają się młode multery. Są wtedy czerwone jak samice. Dopiero po okresie 4 miesięcy da się rozróżnić samce od samiczek. Po ukończeniu 5 miesiąca młode opuszczają norę.
Lahva Theron
Sangan
Występowanie i Wygląd:
Sangany osiągają 40 cm wzrostu są pokryte ciemno brązowym futrem, które chroni je przed zimnem, mają duże ciemno czerwone oczy, dzięki, którym widzą w ciemnościach, z pod futra wyrastają im krótkie zielone kończyny zakończone bardzo ostrymi czarnymi szponami, które bezproblemowo przebijają stal nikt nie wie skąd wzięły się te małe groźne stworki. Snagany żyją w ciemnych i zimnych jaskiniach. Najczęściej wybierają jaskinie niezamieszkałe przez nietoperze, ponieważ bardzo się ich boją.
Tryb życia:
Bardzo dobrze przystosowane są do życia w jaskiniach nieczęsto z nich wychodzą. Sangany żywią się mięsem zwierząt, które wejdą do zamieszkujących przez nie jaskiń. To mali, lecz szybcy i skuteczni mordercy, dziesięciu dorosłych osobników potrafi powalić dosyć dużego niedźwiedzia. Zwierz taki starcza im na długi czas. Nie gardzą również mięsem nierozważnych podróżników, którzy wchodzą do ich jaskiń. Jeden Sangan nie stanowi większego zagrożenia, lecz cale stado potrafi powalić nawet doświadczonego wojownika. Potworki te raczej nie walczą miedzy sobą chyba, że dojdzie między nimi do bardzo poważnej kłótni.
Inne:
Doświadczeni myśliwi, którzy wiedzą jak schwytać i unieszkodliwić cale stado Sanganów polują na nie dla szponów, z których można zrobić bardzo ostre groty do strzał i włóczni, nadają się również na małe sztylety i Shurikeny.
Sandro
Harpii Brat
Występowanie i Wygląd:
Wygląda jak zwykła harpia tyle, że jest mężczyzną. Jego czerwone skrzydła wyrastają mu z pleców. Tak jak harpie ma duże i ostre pazury, lecz nie umie posługiwać się magią za to bardzo dobrze walczy mieczami i włóczniami. Często spotkać go można wśród innych harpii, lecz czasami sami strzegą jakiegoś skarbu w starych opuszczonych wieżach. Większość z nich mieszka na zniszczonych wojną terenach. Każdy harpii brat ma czarne włosy, a jego skrzydła pokryte są czerwonymi piórami.
Tryb życia:
Nie wiadomo skąd biorą się te przedziwne istoty. Harpii bracia są neutralnie nastawieni do otoczenia atakują tylko wtedy, kiedy czują się zagrożone lub gdy ktoś wejdzie na ich teren. Nie muszą nic jeść wystarczy im tylko źródlana woda. Bardzo lubią walczyć między sobą na śmierć i życie po to by zobaczyć, który z nich jest silniejszy.
Inne:
Są osoby, które próbowały oswoić lub zaprzyjaźnić się z tym przedziwnym stworzeniem, niestety skończył się to śmiercią śmiałków. Z tego, co wiadomo te stworzenia są bardzo dobrymi wojownikami i tylko nielicznym udało się ujść z życiem po spotkaniu z nimi.

Najdłuższy pos w historii:D

Anal Fighter

no przydało by sie to troche uzupełnić

Wampir a. upiór, jest człowiek zmarły,przez Chaos ożywiony.
Pierwsze życie utraciwszy, wampir drugiego w nocnej porze
używa. Wychodzi z grobu przy świetle księżyca i jeno za śladem
jego promieni postępowac moze; napada śpiące dziewczęta lub młodych
parobczaków, których nie przebudiwszy,krew ich słodką ssie.

Physiologus

Wiesniacy czosnek w wielkiej odfitości pojedli, a ku wiekszej pewnosci
wieńce sobie czosnkowe na szyjach pozawieszali. niektórzy, osobliwe
niewiasty, całe główki czosnku pozatykali sobie gdzie jeno mogli.
Całe sioło czosnkiem śmierdziało horrendum, dumali tedy kmiecie, że
w bezpieczności są i że nic im upiór uczynic niezdoła. Wielkie było zasię
ich zdumienie, gdy upiór, o północku nadleciwszy, nie zląkł sie zgoła, jeno
śmiac się jął, zębami od uciechy zgrzytać a szydzić. "Dobrze to, wołał,
żeście się przyprawili, wnet was żreć będę, a przyprawione mięsiwo
wiecej mi do smaku. posólcie sie jeszcze a popieprzcie, a i o musztardzie
nie zapomnijcie"

Silvester Bugiardo, Librer Tehebraum, czyli Xięga
Pryzpadków Strasznych lecz prawdziwych, nigdy
Nauką nie Explikowanych

"Ksieżyc świeci, martwiec leci
Sukieneczką szach, szach...
Panieneczko, czy nie strach?"

piosenka ludowa

LiseK

myślę, że do bestionariusza powinniśmy dodać SkalaRa

SkalaR

i co ty by mialo być??

to trzeba dać w temacie dla potworów epickich

LiseK

albo idiotycznych (idiotyckich Question

)

Anal Fighter

yyy troszke poroniony pomysł bo kp chyba niewychodzi poza 12

LiseK

ale przy walce wręcz można się pokaleczyć o kości... powiedzmy 1k6 + lvl przeciwnika

Anal Fighter

ta jasne jak tu se pokaleczysz kości jak zwykle urzywa się rękawic przynajmniej skurzanych

Yankes · Wysłany: Pią 0:11, 09 Mar 2007 Temat postu:

a się temat fajnie zaczoł kurwa za takie coś powinny być warny

Anal Fighter · Wysłany: Pią 15:22, 09 Mar 2007 Temat postu:

np za co??

Yankes · Wysłany: Pią 15:48, 09 Mar 2007 Temat postu:

za jebanie postów nie na temat

Anal Fighter · Wysłany: Pią 18:13, 09 Mar 2007 Temat postu:

o kurwa a gdzie tak nie jest??

Yankes · Wysłany: Pią 23:36, 09 Mar 2007 Temat postu:

wszędzie i to mnie wkurwia

Anal Fighter · Wysłany: Nie 14:18, 11 Mar 2007 Temat postu:

to masz problem yankes

ten temat był poruszany juz nie jeden raz wiec poczytaj jakies starsze posty oki??

Yankes · Wysłany: Nie 23:15, 11 Mar 2007 Temat postu:

ja wiem ale mnie to mierzi

Anal Fighter · Wysłany: Wto 20:35, 13 Mar 2007 Temat postu:

to masz problema

Yankes · Wysłany: Wto 22:06, 13 Mar 2007 Temat postu:

no mam dlatego napisałem w jednym temacie nie spamować i pisac na temat

Anal Fighter · Wysłany: Pią 21:58, 16 Mar 2007 Temat postu:

a myslisz ze tak długo da sie pisać bez spamu na tym forum to jest nie mozliwe poprostu temat w takim razie powinien byc zamknięty ale nie jest i znacznej większości to pasuje